Het Leersumse Veld is het stilste plekje in Nederland. In de ijstijd uitgesleten door smeltwater in de stuwwal die nu Utrechtse Heuvelrug heet. Ontbossing en overbeweiding hebben in de loop van eeuwen de grond uitgeput. Het Leersumse Veld werd een gebied van stuifzand en heide, die op natte plaatsen ging vervenen.

Herfst 2020.
De meeste paddenstoel foto's zijn genomen op het landgoed Bornia in Driebergen.
De mistfoto's zijn genomen op de Leusderhei op 23 oktober 2020.

Sinds 1639
De Utrechtse Botanische Tuinen behoren tot de oudste nog bestaande universitaire tuinen van Nederland. De Tuinen zijn opgericht in 1639, drie jaar na de oprichting van de Utrechtse Universiteit. De eerste tuin werd aangelegd op het toenmalige bolwerk Sonnenborgh, waar zich nu de Sterrenwacht bevindt, later volgde de Lange Nieuwstraat waar nu het Universiteitsmuseum gevestigd is en op dit moment is de hoofdlocatie van de Tuinen te vinden op Fort Hoofddijk in Utrecht.

Foto's gemaakt in het Arboretum in Doorn.

Met 27 ha is het Nationaal Bomenmuseum Von Gimborn Arboretum in de Doornse bossen op de Utrechtse Heuvelrug een van de grootste botanische tuinen in Nederland. Het arboretum, een uit de hand gelopen liefhebberij van inktmagnaat Max von Gimborn die het park in 1924 stichtte, werd in de tweede helft van 20e eeuw door de universiteit van Utrecht gebruikt voor educatie en onderzoek. Nu wordt het park beheerd door de Stichting Von Gimborn arboretum.

De Heuvelrug is groter dan het huidige Nationaal Park Utrechtse Heuvelrug. De groene ruggengraat van de Heuvelrug strekt zich uit van het Gooimeer tot de Grebbeberg. Eén Nationaal Park voor de hele Heuvelrug is de beste manier om dit bijzondere gebied te beschermen en te ontwikkelen. De gemeenten Rhenen, Utrechtse Heuvelrug, Zeist, Leusden en Woudenberg maakten al deel uit van het Nationaal Park. Inmiddels zijn Baarn, Soest en De Bilt als nieuwe gemeenten ook aangehaakt.

Landgoed Heidestein is een natuurgebied tussen Zeist en Driebergen-Rijsenburg op de Utrechtse Heuvelrug. Het gebied ligt aan de noordkant van de Arnhemsebovenweg landgoed Bornia. Ten noordoosten grenst het aan de bossen van Austerlitz en ten noordwesten aan de wijk Kerckebosch van Zeist en de Zeisterbossen.

Bornia is onderdeel van een natuurgebied dat uit drie delen bestaat; Heidestein, Bornia en Noordhout, die respectievelijk van west naar oost gelegen zijn. Samen vormt dit een gebied van 642 ha, het grootste aaneengesloten gebied van het Utrechts Landschap waarvan bornia met 289 ha de grootste is. Bornia ligt tussen Zeist, Austerlitz en Driebergen-Rijsenburg in de gemeente Utrechtse Heuvelrug. De A12 vormt de zuidelijke grens voor het natuurgebied. Bornia wordt voornamelijk bedekt door bossen en heide. Kenmerkend voor het gebied zijn de stuifzanden

Om dit gebied te ontginnen waren er twee problemen. Het moeras had geen afwatering en het bekken werd door de jaarlijkse overstroming van de Rijn steeds weer gevuld. De Kromme Rijn werd in 1122 afgesloten. Dit had wel consequenties voor het handelsverkeer. Daarom werd er een vaart gegraven vanuit Utrecht naar de Lek: de Vaartsche Rijn. Door deze omleiding van waterstromen kon er begonnen worden met de drainage van Langbroek teneinde de gronden te kunnen ontginnen. Hiervoor werd er een wetering gegraven tussen Wijk bij Duurstede en Driebergen-Rijsenburg: de Langbroekerwetering.

Pavia ligt even ten zuiden van de Zeister dorpskern, aan de oostkant van de Arnhemse Bovenweg. De buitenplaats bestaat grotendeels uit landschappelijk aangelegd parkbos. Het in neoclassicistische stijl gebouwde landhuis staat op een verhoogd terrein en is met de voorgevel gericht naar de Laan van Beek en Royen. Vanuit het huis lopen diverse zichtlijnen over de gazons en tussen boongroepen door naar de weg en naar de slingervijver. Pavia is via een oprijlaan aan de voorzijde te bereiken. Rechts van het huis staat een witte houten duiventoren van rond 1880.

Bloemrijke graslanden tussen oud loofbos, moerassen en een kloostertuin. Landgoed Oostbroek vormt een oase aan rust tussen de drukte van de A28 en het UMC Utrecht. Hier kunt u ontsnappen aan de drukte van alledag. Het landgoed is uitermate geschikt voor een korte wandeling of een picknick in het gras. Dat het landgoed een lange historie kent, is te zien aan de parkachtige inrichting, dikke oude bomen en het statige landhuis.

Het landschap van De Wieden danken we aan onze voorouders. Zij wonnen hier vanaf de vijftiende eeuw turf, een kostbare brandstof. Het veengebied werd door de tijd heen langzaam afgegraven. Zo kreeg het water steeds meer meer ruimte. Er ontstonden zelfs grote meren (wieden), zoals de Belterwijde en Beulakerwijde (ook Belterwiede en Beulakerwiede genoemd).